وارد مدینه که می شوی، بوی غربت را از هوا، از در و دیوار می توانی حس کنی، گنبد خضرای رسول مهربانی ها را می بینی که غبار گرفته، اطراف مضجع شریفش حصار چیده اند. کمی آن سوتر بقیع غربت را به حد اعلایش می رساند.

مدینه، بوی غربت، گنبد خاک گرفته، مزارهای بی نشان، قبر مخفی مادر، قبر خاکی ام المومنین خدیجه، قبور چهار امام… .

آه می کشی، به بقیع که می نگری حصار است و حصار، از پشت حصار بقیع خودت را بالا می کشی خاک است و خاک. سؤال می کنی از قبر مادرمان خدیجه سنگی را که نشان تربت پاک ایشان است به تو نشان می دهند، از امامان عزیزمان حسن، سجاد، باقر و صادق«علیهم السلام» دیگر سؤال هم نمی کنی بغض راه گلویت را بسته است، اجر رسالت را پرداخت کرده اند تمام و کمال، چهار سنگ در کنار یکدیگر… .

آنگاه است که تنها دعای تمام سفرت می شود:«اللهم عجل لولیک الفرج»

نویسنده: فاطمه درویشی