منتظران منجی

​فلسفه مهر
سوءالي وجود دارد كه برادران اهل سنّت، بسياري اوقات آن را مطرح مي‌كنند و آن اينكه چرا شيعيان در سفر و غير سفر، به هنگام نماز، در مقابل خود مُهر مي‌گذارند و بر آن سجده مي‌كنند؟ و چه بسا انسانهاي ساده توهّم كنند شيعيان براي مُهر سجده مي‌كنند، نه بر آن؛ يعني سنگ و خاك را عبادت مي‌كنند!

اين توهّم از آنجا ناشي مي‌شود كه اين بيچارگان، بين سجده بر مُهر و سجده براي مُهر فرق نميگذارند. به هر حال پاسخ اين سوءال روشن است؛ زيرا توجه و اهتمام شيعه به اين است كه آنچه بر آن سجده مي‌كنند، خاكِ پاك باشد، و فرقي نمي كند كه آن خاك از چه زمين و جايي باشد. اين التزام شيعيان، شبيه التزام آنان به طهارت بدن، لباس و محل نمازگزار است، اما التزام و تقيّد آنان به مُهر، از اين لحاظ است كه اطمينان به طهارت زميني كه انسان بر آن وارد مي‌شود و مي‌خواهد در آن نماز بخواند، در هر جايي حاصل نمي شود.اما اينكه شيعيان، ملتزم و مقيّدند كه ترجيحاً بر تربت حضرت امام حسين (ع) سجده كنند، به خاطر اين هدف عالي است كه نماز گزار به هنگام قرار دادن پيشاني بر اين تربت، به ياد فداكاريهاي امام حسين (ع) و اهل بيت (ع) و اصحاب او در راه خدا و اسلام و مبارزه با ظلم و فساد بيفتد. و از آنجا كه سجده، مهم ترين ركن نماز است و در حديث آمده است:«نزديك ترين حالات بنده به خدا، حال سجده اوست»، بنابراين، مناسب است كه مسلمانان با قراردادن پيشاني بر اين تربت
پاك، به ياد كساني باشند كه بدنهاي خود را در راه حق قرباني كردند و ارواحشان به ملأ اعلي پيوست؛ تا به اين وسيله، حالت خشوع و خضوعي به آنها دست دهد و با پستي و بلندي همراه شده، اين دنياي فريبنده و ناپايدار را حقير شمارد.شايد مراد از حديثي كه طبق آن، سجده بر تربت امام حسين (ع) حجابهاي هفت گانه را مي‌درد، همين باشد.
منبع: کتاب سجده بر خاک در پرتو کتاب و سنت، جعفر سبحانی