منتظران منجی

با مراجعه به آیات ۹ و ۱۰ و ۱۱ سوره هود می توان فهمید در ملایمات و ناملایمات زندگی کدام برخورد صحیح و کدام اشتباه است. در مطلب زیر آیات ذکر شده و با استفاده از تفسیر نور، بیان شده اند.

 وَ لَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسٰانَ مِنّٰا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنٰاهٰا مِنْهُ إِنَّهُ لَیَؤُسٌ کَفُورٌ«۹» واگر به انسان از جانب خود نعمتی بچشانیم، سپس آن را از او بازپس گیریم، همانا او نومید و ناسپاس خواهد بود. 

 وَ لَئِنْ أَذَقْنٰاهُ نَعْمٰاءَ بَعْدَ ضَرّٰاءَ مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئٰاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ«۱۰» و اگر پس از سختی و محنتی که به انسان رسیده، نعمتی به او بچشانیم (چنان مغرور می‌شود که) می‌گوید: همانا گرفتاری‌ها از من دور شد (و دیگر به سراغم نخواهد آمد)، بی گمان او شادمان و فخرفروش است.

  إِلاَّ الَّذِینَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصّٰالِحٰاتِ أُولٰئِکَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ کَبِیرٌ«۱۱» مگر کسانی که (در سایه ی ایمان واقعی، ) اهل صبر وعمل صالح هستند، (نه با رفتن نعمت مأیوس و نه با آمدن آن فخرفروشی نمی کنند. ) برای آنان مغفرت وپاداشی بزرگ خواهد بود. 

در این دو آیه دو زمان مختلف از زندگی انسان و برخورد او در این دو جایگاه بیان شده است . 

یک زمان زمانی است که نعمتی از انسان گرفته می‌شود و یکی زمانی است که نقمت و گرفتاری از انسان برطرف می گردد.

 نه هر نعمتی نشانه ی محبّت خداست و نه گرفتن هر نعمتی، نشانه ی قهر و غضب است، بلکه چه بسا آزمایش الهی است. انسان چون حکمت الهی و مصالح امور را نمی داند، زود قضاوت می‌کند، مأیوس می‌شود و کفر می‌ورزد. پس در زمانی که نعمتی از انسان گرفته می شود نباید مایوس و نا امید شود، چرا که یاس مقدمه ی کفر است.

از طرفی اگر پس از سختی و محنتی که به انسان رسیده، نعمتی به او بچشانیم (چنان مغرور می‌شود که) می‌گوید: همانا گرفتاری‌ها از من دور شد (و دیگر به سراغم نخواهد آمد)، بی گمان او شادمان و فخرفروش است. 

بر اساس این آیه مبارکه اگر سختی از انسان برطرف شد باید آن را به خداوند نسبت دهد و مغرور نشود.

راه چاره در این دو مقطع زندگی در آیه بعد بیان شده است و آن صبر و عمل صالح است.

  صبر، تنها در برابر تلخی‌ها نیست، بلکه در رفاه و شادی نیز باید صبر کرد وگرنه سبب طغیان انسان خواهد شد. چنانکه بنی اسرائیل وقتی از تحت سلطه ی فرعون خارج شده و به رفاه و آزادی رسیدند، «جَعَلَکُمْ مُلُوکاً» طغیان کردند، به سراغ گوساله پرستی رفتند و در برابر نهی از منکر هارون، تا مرز پیامبر کشی پیش رفتند. «وَ کٰادُوا یَقْتُلُونَنِی». 

منبع: تفسیر نور، محسن قرائتی، ج۲،ص۲۶